Meester Frank Visser: 'Honden en katten'

Tegenwoordig is het goed gebruik om hondendrollen in een plastic zakje te verwijderen. Dat is ook verplicht. Helaas blijft er altijd een groep asocialen over die lak heeft aan de regels en een middelvinger opsteekt naar iedereen die het waagt hem of haar daarop aan te spreken. Soms letterlijk, zoals blijkt uit een door een buurtbewoner gemaakte foto, waarop het baasje van een poepende hond de middelvinger opsteekt naar de fotograaf.

Gemeente en politie houden zich horende doof en ­willen niet ‘escalerend’ optreden. “Los het zelf maar op”, is hun antwoord. Dus vraagt de betreffende buurtbewoner mij om advies. Ik draag de ­nodige ­juridische ammunitie aan waarmee de ­weigerachtige autoriteiten wellicht tot handelen kunnen worden bewogen. Mijnheer ­reageert verheugd en verlaat strijdvaardig mijn spreekkamer.

De volgende rechtzoekende had ook last van poep, maar dan op haar bank in de huis­kamer. Een bijproduct van haar zieke kat, die volgens haar vanwege een slecht ­voedingsadvies van de dierenwinkel was overleden na een korte maar ­heftige lijdensweg. Een trieste zaak. Nu wil zij een nieuwe bank en ­vergoeding van de kosten van de dierenarts. ­Kortom: gerechtigheid voor haar ­lieve kater.

Die gerechtigheid komt ze bij mij zoeken. Als steun heeft zij haar hondje mee­gebracht. Die ziet er gelukkig gezond uit, ­hoewel hij het door mij aan­gereikte honden­koekje kieskeurig laat liggen. Nadat ik mevrouw heb aangehoord, moet ik haar ­teleurstellen. Haar kat was al een tijd ziek en het was geen goed idee om het daarom door haar dierenarts voorgeschreven speciaalvoer in te ruilen voor voer uit de dierenwinkel. Ook is het de vraag of het aan dat nieuwe voer heeft gelegen dat de oude kwaal haar kat fataal werd.

Dat weet ze zelf ­eigenlijk ook wel, maar dit is het laatste wat ze nog voor haar lieve kater kan doen. Ik begrijp dat volkomen. Een rechterlijk ­oordeel kan mensen soms vrede doen ­hebben met wat gebeurd is. Maar een kansloze procedure gaat dat niet bewerkstelligen. Ik weet ­mevrouw ­ervan te overtuigen de zaak af te sluiten en door te gaan met haar leven. Met betraande ogen ­verlaat zij de spreekkamer.

Inmiddels is mij wel opgevallen dat een vreemde geur bezit heeft genomen van de spreekkamer. Een vieze lucht vult de ruimte. Even denk ik nog dat ­mevrouw er misschien eentje heeft laten ­vliegen. Maar presentator Viktor Brand, die binnenkomt, weet wel beter.

“Kijk!”, wijst hij met een beschuldigende ­vinger naar het ­tapijt. “Een drol!” Geschokt schiet ik ­overeind en zie het cadeautje dat het hondje van ­mevrouw voor mijn bureau heeft achter­gelaten. ­Vanuit ­veterinair oogpunt ­bezien ziet het er gezond uit, maar het stinkt ­verschrikkelijk.

We ­verwijderen het slecht ­riekende klein­ood met spoed en zetten de ­ramen ­wagenwijd open. Het leed is snel geleden. Later hoor ik dat ­mevrouw de drol wel ­gezien had, maar zich zo ­geneerde, dat ze niet wist hoe snel ze de gang op moest.

Ook dat kan ik me levendig voorstellen.