Dr. Bram Bakker: 'Ik nam afscheid van mijn vader, maar hij leeft nog steeds'

Mijn moeder belt. “Wat heb je geschreven over papa?”, vraagt ze. “Ik heb geen idee waar je het over hebt”, antwoord ik naar eer en geweten. “Een nicht waar ik eigenlijk nooit contact mee heb, belde me”, vervolgt ze, “ze had gelezen dat hij is overleden.”

En mijn ­vader is er nog steeds, tegen alle verwachtingen in misschien, maar hij kwam heel recent nog kijken naar mijn nieuwe huis… Een paar jaar geleden had ik een tijd geen contact met mijn ouders, omdat ik in een interview iets had verteld over mijn ‘oud zeer’ dat hen niet beviel. In ­ieder geval was het niet voor in de krant, was hun standpunt.

Toen het contact werd hersteld, spraken we af dat ik geen details over het privé­leven van mijn ouders meer publiek zou maken, en onder die voorwaarden wilden ze wel weer met me in gesprek. We zijn inmiddels veel beter met elkaar in contact dan voor die periode dat we elkaar niet zien of spraken, en ik heb me goed aan mijn woord gehouden. En dan dit.

Toen ik schreef over het afscheid nemen van mijn vader, was mijn onjuiste overtuiging dat hij wel overleden zou zijn bij verschijning van mijn stuk. Nee dus. Sorry vader, sorry moeder. Ik ben ze dankbaar dat ze het me zo ­makkelijk hebben vergeven, maar ik schaam me rot. Een vroegere verkering stuurde me een hele mooie en lieve kaart, waarin ze me condoleerde. Zij leest dus ook Plus Magazine. En ik moet haar nog steeds gaan berichten dat ik er helemaal naast heb gezeten, maar dat durf ik ­eigenlijk niet zo goed. Schaamte is een heel lastige emotie. De moraal van dit verhaal: leven en dood zijn onvoorspelbaar. 

Ik ben dankbaar dat ze me zo makkelijk hebben vergeven, maar ik schaam me rot

Dat we het toch niet kunnen laten om er een slag naar te slaan, het moment dat iemand zal gaan over­lijden, is typisch menselijk. Het heeft te ­maken met controle, met het ­beheersbaar maken van de pijnlijke emoties die rond een stervens­proces opdoemen. Ik weet niet wat de dood van mijn vader bij me gaat losmaken, maar ik heb nu wel geleerd dat je niet op de gang van zaken vooruit kunt lopen. Het proces waarin iemand afscheid neemt van het leven is hoogstpersoonlijk, en daarmee ook onvoorspelbaar. Je moet het kunnen en willen loslaten, dat leven. En in dat proces kunnen we ook zien hoe iemand zich tot dat leven heeft verhouden. 

Mijn vader geniet van het ­leven, daarom is hij er al zo lang. En misschien wordt hij wel 100… Van mij mag het, ik hou van hem!