Op mijn tweewieler vlieg ik bijna de – toch best pittige – hellingen over. Wat een uitkomst, zo’n e-bike! Ik sla linksaf en rijd zo het erf van wijnboerderij Domaine Chiroulet op. Hier wordt armagnac gemaakt, de bekendste drank uit de Gers, en ook een ander populair drankje: Floc de Gascogne. Philippe Fezas, de sympathieke eigenaar van Chiroulet, lacht terwijl hij een fles pakt: “Je moet het gewoon even proeven. Het bestaat voor een derde uit armagnac en twee derde uit vers druivensap uit de regio. Heerlijk als aperitief.” We nippen van onze glaasjes: het alcoholpercentage van Floc de Gascogne ligt een stuk hoger dan dat van wijn. Maar goed dat ik op de fiets ben!
Een van de dunst bevolkte regio's van Europa
Le Gers (spreek uit: ‘le Zjers’) ligt in het zuidwesten van Frankrijk, ten noorden van de Pyreneeën tussen Toulouse en Bordeaux. Bij vrijwel niemand die ik voorafgaand aan mijn reis spreek, doet de naam een belletje rinkelen. En daar ligt meteen de charme van dit departement. Het is namelijk een van de dunst bevolkte regio’s van Europa. Wat je er vindt? Verstilde dorpjes, middeleeuwse bastide-plaatsjes op heuveltoppen, markten met pure streekproducten, wandelroutes – er lopen twee pelgrimsroutes naar Santiago de Compostela door de streek – en wijngaarden.
Camping en dorp versmolten
De deur van mijn stacaravan zwaait open naar de houten veranda en ik sta meteen midden in de natuur. Mijn standplaats deze dagen is camping Le Camp de Florence in La Romieu, een gehucht met vijfhonderd inwoners, twee restaurants, een jeu-de-boulesveldje en een immense kerk met klooster. Camping en dorp zijn al jarenlang met elkaar versmolten: dorpelingen doen op vrijdagavond een drankje in het café van Camp de Florence en campinggasten eten graag op het dorpsplein of kopen honing en huisgemaakt sorbetijs bij het nabijgelegen Les Jardins de Coursiana.
De markt in Lectoure
Mijn bestemming van vandaag is de markt in Lectoure. Het plaatsje gonst op vrijdagochtend van de bedrijvigheid. Er worden meloenen, verse knoflook, olijven, geitenkaasjes, croustade (appeltaart met armagnac) te koop aangeboden. De grond is vruchtbaar en de boeren productief – dat blijkt wel uit deze streekmarkt. Mensen schudden elkaar de hand, lachen en praten bij. De paar terrassen die langs de langgerekte hoofdstraat liggen, zitten vol. Lectoure vormde in de middeleeuwen een belangrijke tussenstop op de handelsroutes naar Toulouse. Nu brengen antiekhandelaren hun waren aan de man onder de arcaden van het voormalige ziekenhuis. Ik loop er de 73-jarige Willem Heijkoop tegen het lijf. Hij schildert oud-Hollandse straattaferelen, die hij via agenten in Parijs en de Verenigde Staten verkoopt. “Niemand in Nederland die me kent”, zegt hij lachend. “Maar dat geeft niet, het leven in Lectoure is goed!”
Relaxed badplaats-sfeertje
Ik neem afscheid van de rustige Gers en rijd, deels via mooie binnenweggetjes, naar de Aquitaine. Als ik in de kuststreek arriveer, móét ik eerst even naar zee. Op het strand van Hourtin Plage is net een surfwedstrijd voor jongeren bezig. Vanaf de trappen naar het strand kijken vaders, moeders, opa’s en oma’s naar de kleine figuurtjes op zee. De reddingsbrigade staat paraat op het strand, want vergis je niet: de Atlantische Oceaan kan hier gewelddadig op de kust beuken en de stromingen onder het oppervlak kunnen verraderlijk zijn. In Hourtin Plage, net achter het strand, hangt zo’n typisch Frans badplaats-sfeertje. Een meisje rijdt langs op haar skateboard: haar wetsuit tot op haar middel afgepeld, een paar jongens fietsen langs met hun surfboard onder de arm. Bij restaurant Le Grillon zitten hele families aan de gegrilde vis met frites, de ijskraam verkoopt ijs per boule en bij de buurtwinkel zijn nostalgische, vrolijk gekleurde windmolentjes in de aanbieding.
Médoc Océan
De regio Médoc Océan bestaat uit de plaatsjes Lacanau, Carcans-Maubuisson en Hourtin en ligt net boven Bordeaux in de Aquitaine. Voor wie sportief is en van natuur houdt, is dit een walhalla. De laatste dagen van mijn reis door het zuidwesten van Frankrijk verken ik dit gebied dan ook al wandelend, fietsend en zelfs per catamaran. Met de Mahi, de zelfgebouwde zeilboot van Sebastién Orlianges en zijn compagnon, verkennen we het Lac de Lacanau en leggen aan op een onbewoond eilandje voor een picknick met gedroogde ham, vijgenchutney, kaas met uiencompote en koffie met canelé, een zoete specialiteit uit Bordeaux.
Verse oesters
Op de laatste ochtend van mijn reis besluit ik de Boucle des Cavalles te fietsen, een route van slechts twaalf kilometer die me desondanks een paar uur zoet zal houden. Ik begin aan het Lac de Carcan en het is even zoeken voor ik de route heb gevonden, maar na een paar keer vragen en heen en weer fietsen, zit ik goed. Ik rijd een smal fietspad tussen de pijnbomen op en word meteen terug geslingerd naar mijn jeugd: de kruidige geur doet me denken aan kampeervakanties aan de Franse kust. Kamperen toen was wat minder luxe dan tijdens deze reis. Ik herinner me dat er geultjes moesten worden gegraven rondom de vouwwagen tijdens nachten met heftige regen, maar het gevoel blijft hetzelfde. Bij het Maison Forestière du Crohot des Cavalles zet ik mijn fiets op slot en loop de duinen in. Na elke heuvel verwacht ik de zee te zien, maar dat valt nog best tegen. Uiteindelijk loop ik het laatste duin op en daar is-ie weer: de Atlantische Oceaan.
Zilte zeelucht vermengd met de kruidige geur van pijnbomen
In Carcans Océan, een kleine badplaats langs de route, is net een marktje aan de gang. De populairste stand is die van de oesterman met zijn huîtres. Je kunt ze meteen bij de kraam opeten, verser kan haast niet. Helaas moet ik weer door; er liggen nog een paar flinke heuvels in het verschiet en ik heb nu geen e-bike tot mijn beschikking. Een half uurtje later zet ik mijn fiets voor de laatste keer op slot, lever het sleuteltje in en loop naar mijn auto voor de terugreis naar Nederland. Ik snuif nog één keer de geur op: zilte zeelucht vermengd met de kruidige geur van pijnbomen. Kon ik het maar in een potje stoppen, voor thuis.
Praktische info
De reis
Vanuit Utrecht is het ongeveer 1200 kilometer rijden naar Auch in het hart van de Gers. Naar de Aquitaine is het ongeveer 1100 kilometer rijden.
Kamperen
Linda van de Pavoordt logeerde op twee campings van de Les Castels-keten: Le Camp de Florence in de Gers en Camping Le Village Western in de Aquitaine. De kwalitatief hoogwaardige Castel-campings ontstonden in de jaren zestig in Bretagne en Normandië: kasteeleigenaren stelden hun domein open voor publiek. Tegenwoordig zijn de campings niet altijd meer op het kasteellandgoed, maar vaak wel vlak bij cultureel erfgoed.
www.lecampdeflorence.com (ook in Nederlands),
www.village-western.com (ook in Engels),
www.camping-castels.nl
Wandelen en fietsen
Wandelen in Auch, de hoofdstad van de Gers, of fietsen langs meren en stranden in de Médoc Océan (Aquitaine): www.auch-tourisme.com (ook in Engels) en www.medoc-atlantique.com (ook in Engels).
Dit artikel is eerder verschenen in Plus Magazine juli/augustus 2017. Nog geen abonnee van Plus Magazine? Abonnee worden doet u in een handomdraai!
