Vijftien dagen eerder was Willem III tijdens een rijtoer door het Home Park van Hampton Court Palace, de koninklijke residentie ten zuidwesten van Londen, van zijn paard gevallen toen deze struikelde over een molshoop. Daarbij brak hij zijn sleutelbeen.
Hoewel zijn lijfartsen de breuk succesrijk wisten te zetten, traden er complicaties op die zo ernstig werden dat Willem op 8 maart in het bijzijn van zijn trouwste vrienden – volgens boze tongen zijn minnaars – Arnold Joost van Keppel en Hans Bentinck kwam te overlijden. Althans zo wil het verhaal. Uit het autopsierapport van 10 maart blijkt echter dat Willem, die al vanaf zijn geboorte problemen had met zijn longen, hoogstwaarschijnlijk aan pneumonie is overleden. Willems tegenstanders, de zogeheten Jacobites, bleven echter geloven in de mol en daarom plachten zij bij het heffen van het glas te toasten op dit zwart geklede heertje.
Zij hebben Willem immers nooit vergeven dat hij de in hun ogen rechtmatige koning James II van de troon heeft gestoten. Hoe dat zo is gebeurd, is een ingewikkeld verhaal. In 1677 trouwde Willem met Maria Stuart, de dochter van James II, de broer van de Engelse koning Karel II. Bij gebrek aan wettige nakomelingen werd James II in 1685 diens opvolger. James was evenwel streng katholiek en dat was voor de protestant Willem reden genoeg om in 1688 de Noordzee over te steken om zijn schoonvader te verjagen omdat hij wilde voorkomen dat net als in 1672, het Rampjaar, de katholieke James en de katholieke Franse koning Lodewijk de XIV, aartsvijand van de Republiek, gezamenlijk de Nederlanden opnieuw aan zouden vallen.
Willems gedurfde actie slaagde wonderbaarlijk en James werd in 1690 in Ierland bij de Slag aan de Boyne definitief verslagen, een wapenfeit dat heden ten dage in Noord-Ierland met Oranjevlagvertoon nog steeds wordt gevierd. Willem zelf werd begraven in Westminster Abbey in de tombe van zijn vrouw Maria, die al in 1694 was overleden.
Bron: G-Geschiedenis.eu
