Ik hield veel van mijn echtgenoot. Maar één ding stond me tegen: dat wat er in bed gebeurde.
Vanwege ons geloof lagen we pas na onze bruiloft voor het eerst naakt in elkaars armen. Overdag had ik me een prinses gevoeld. Ik had zin in de nacht, ik was zo nieuwsgierig. Maar het deed pijn en het was vlug voorbij. Mijn kersverse man viel in slaap, ik lag te woelen, gedesillusioneerd. Ik kon me niet voorstellen dat dit ‘het’ nu was. ’s Ochtends deden we het over. Opnieuw gehaast en onbeholpen. Na afloop keek mijn man me zo verrukt aan dat ik het niet over mijn hart kreeg om te zeggen dat ik er niets aan had gevonden.
En dat werd niet beter. Gelukkig kwamen er wel kinderen van, die erg gewenst waren. Tijdens mijn zwangerschappen weerde ik mijn man af. Heerlijk, even pauze. Maar daarna ‘moest’ ik weer, het was niet anders. Mijn weerzin groeide met de jaren. Dat zorgde voor spanningen in ons huwelijk, want mijn man merkte dat natuurlijk. Hij legde de schuld bij mij. Ik ook. In tijdschriften las ik over aseksualiteit en daar herkende ik me helemaal in. Toen mijn man ziek werd, had ik daar oneindig veel verdriet van. Toch was er ook een stemmetje in mijn hoofd dat opgelucht fluisterde: straks hoef je tenminste nooit meer. Wat voelde ik mij daar schuldig over.
Dat ik zeven maanden na zijn dood verliefd zou worden op een ander, Tom, had ik nooit verwacht. Ik verzette me ertegen. Ik vond het veel te vroeg. En ik wilde dan wel graag bij Tom zijn, maar de seksuele handelingen die vast van mij verwacht werden, zou ik ongetwijfeld weer verafschuwen. Maar tegen mijn verliefdheid bleek niet te vechten. En tot mijn grote verbazing ontwaakten er gevoelens in mij die ik nooit eerder had gekend. Tom benaderde me voorzichtig en zacht. Hij zocht uit wat ik fijn vond. Daardoor kreeg ik zin – zin om verder te gaan, om zijn lichaam te verkennen, plekje voor plekje, en mij helemaal aan hem over te geven. Toen we voor het eerst echt vreeën, keek hij me diep in de ogen en ik begon te huilen. Omdat hij zo welkom was. Ik geniet nu wel van seks. En hoe! En wat doet ’t me goed. Ik heb het gevoel dat ik aan een tweede jeugd begonnen ben. Ik bloei, ik straal, ik leef.
Ik vind het spijtig dat mijn man en ik dit nooit voor elkaar hebben gekregen. Op de een of andere manier was er geen seksuele klik tussen ons en wisten we er samen niets van te maken. Verdrietig: ik had het hem zo gegund om mij zo vrij en enthousiast als nu mee te maken. En mezelf ook. We zijn heel wat misgelopen. Maar voor mij is het gelukkig nog niet te laat. Het is een verademing om te beseffen dat ik tóch ‘normaal’ ben. Dat er alleen de juiste man met de juiste benadering moest komen om de passie in mij wakker te kussen."
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
Dit artikel is eerder verschenen in Plus Magazine februari 2018. Nog geen abonnee van Plus Magazine? Abonnee worden doet u in een handomdraai!
