Zuster, waar is mijn broche gebleven?

Plotseling waren moeders ringen weg.

Zowel mijn vader als mijn moeder verbleef op een gesloten afdeling in Amsterdam. Op een dag droeg mijn moeder haar twee ringen niet meer. Dit waren ringen die alleen met enige kracht afgedaan konden worden. Door de verpleging werd het weggewuifd: “Dat gebeurt wel vaker met dementerenden, die verstoppen hun eigendommen.” Dat antwoord accepteerde ik niet en ik heb behoorlijk stampij gemaakt, in de hoop dat de dader zich schuldig zou gaan voelen.

En jawel hoor, drie weken later vond een verzorgende een ring terug op de drempel van de kleedkamer van het personeel. Toevallig werkte er op dat moment een vrouw met wie mijn familie en ik goed contact hadden en die wij absoluut niet verdachten. Kreeg zij het in haar schoenen geschoven? De andere ring hebben we nooit meer teruggezien. We hebben aangifte gedaan, maar de politie heeft er geen werk van gemaakt. Christy Muller (62), Amsterdam

Mijn schoonzus belde: ‘Heb jij de hummeltjes?’

Mijn schoonmoeder is haar leven lang arm geweest. Ze bezat geen kostbaarheden behalve twee zogenaamde hummels (collector’s items), kleine beeldjes van porselein. Die hebben jaren op haar televisie gestaan. Ze verhuisde naar een zorgcentrum, waar ze anderhalf jaar later is overleden.

We hadden afgesproken dat we haar kamer onaangeroerd zouden laten tot na de uitvaart. Kort na haar dood belde mijn schoonzus en vroeg of wij op oma’s kamer waren geweest, want de hummeltjes waren verdwenen. Ze meldde het bij de directie, maar de hummels zijn nooit teruggevonden. Ik heb zeker nog een half jaar nare gevoelens gehad over dit voorval en kon niet geloven dat men in een christelijk tehuis zoiets zou doen.

Ik heb hiermee mijn lesje wel geleerd. Bij mijn pleegmoeder, die ook een verzorgingstehuis woonde, heb ik alles van waarde weggehaald en meegenomen naar huis. Jammer dat oude mensen niet eens meer veilig zijn in hun eigen kamer. Thea Kemna-van den Bos (71), Nieuwe Niedorp

We wilden haar sieraden niet afnemen

Het laatste jaar van moeders verblijf in een zorgcentrum verdwenen er opeens sieraden, zoals een gouden ketting, een parelketting met gouden slot en de trouwring van mijn overleden vader, waarin we een parel hadden laten zetten. Wij deden aangifte bij het management. Zij informeerden weliswaar de Bestuursraad, maar konden verder niets ondernemen.

Als we meer druk hadden uitgeoefend, had de manager bij de politie cameraplaatsing kunnen doorzetten, maar dat heeft veel voeten in aarde. Dan is bijvoorbeeld toestemming van justitie nodig. Bovendien speelt de privacy van de andere bewoners natuurlijk een rol. Na de eerste melding heeft de manager dringend geadviseerd waardevolle dingen weg te halen. Maar ja, mijn moeder dráágt haar sieraden graag.



Mijn zus, die iedere dag twee keer bij mijn moeder kwam, kreeg verdenkingen toen wij ons realiseerden dat er steeds iets verdwenen was als een bepaalde hulp was geweest. Ondanks ons aandringen bij het management kon men op korte termijn weinig doen. Er was geen camerabewaking en geen registratie wie op welk moment in de kamer van mijn moeder was. Mijn moeder ging verhuizen naar een andere zorgflat – niet vanwege de vermissingen. Op de verhuisdag was ze ’s morgens om negen uur haar gouden horloge kwijt. Omdat ze toch ging verhuizen, hebben wij toen aangifte bij de politie gedaan.

Het lijkt wat laat, maar we waren bang dat mijn moeder eronder zou lijden als wij de politie zouden inschakelen. Mogelijk zouden bepaalde personeelsleden zich tegen mijn moeder keren. Nu zij wegging uit de flat bestond dat ‘gevaar’ niet meer. De volgende dag kwam bij het schoonmaken van de flat het gouden horloge tevoorschijn. En wel op zo’n onwaarschijnlijke plek dat bij ons de vraag rees hoe het daar gekomen was. Zou iemand het er hebben neergelegd? Mijn moeder woont nu in een andere zorgflat en wij hebben daar geen misstanden meer geconstateerd. Naam en adres bij redactie bekend.
 

Haar pasje én pincode werden gestolen.

Mijn tante verhuisde naar een verzorgingstehuis in Utrecht Overvecht. Daar werd haar pincode gestolen. Dom genoeg had ze die op tafel laten liggen, samen met haar pinpas. Ze was 1900 gulden kwijt. Aangifte en verder onderzoek leverden niets op. Wim Frenkel (68), Buitenpost

Ze was zo gehecht aan die kleding.

Jurken, bloesjes, truien, ondergoed... Zo’n beetje de hele garderobe van mijn moeder verdween toen ze in een verpleegtehuis ging wonen. Alles was gemerkt, dus we begrepen niet waar het bleef. Mijn zoon sprong in de bres voor z’n oma en ging bij de directie verhaal halen. Die vergoedde dan de kosten, maar daar ging het niet om. Het was kleding waaraan mijn moeder gehecht was. Ze was ijdel, had bijvoorbeeld heel mooi ondergoed.

Dat was de eerste week al weg. In de vierenhalf jaar dat ze er woonde, kwam er nooit enige verbetering in. Werd haar kleding verkeerd bezorgd? Met de verpleging gingen we alle kasten van andere bewoners langs, maar ook daar lagen moeders spullen niet.

Wij hebben nooit iets gemerkt van maatregelen van de directie, bijvoorbeeld tegen de (externe) wasserij. Alet van den Noort (70), Deventer