We zijn dol op koeien

Denkend aan Holland zien we… grazende koeien in groene weilanden. In april is het zover: dan mogen ze de stal weer uit. Drie liefhebbers over hun passie voor deze schitterende en o zo nuttige herkauwers.

Ben Meijerink (42) heeft een bedrijf voor kunstmatige inseminatie

‘We moeten de stieren omzichtig bejegenen.’
“Ik koop stieren als ze nog heel jong zijn. Ik kijk naar hun uiterlijk en hun stamboom, maar pas na een jaar of vier weet ik of mijn verwachtingen worden waargemaakt en of de dochters van een stier het zo goed doen als ik hoopte. Het is een ongewisse investering. We hebben hier vijftien stieren staan, die produceren twee keer per week zaad. We moeten ze omzichtig bejegenen.

Niet alleen omdat ze gevaarlijk zijn, ook om ze te beschermen tegen ziektes. We laten nauwelijks mensen bij ze toe. Ik heb speciale kleren die ik aantrek als ik de stal in ga en ik sta drie keer per dag onder de douche. Een stier die de verwachtingen heeft waargemaakt, is Danillo. Hij is als embryo gekocht in Amerika. Ik dacht al dat het een leuke kon worden, en die verwachting is uitgekomen. Hij is een topstier, waarmee we zowel op uiterlijk als op productie (veel nageslacht) kunnen fokken.” www.kidetoekomst.nl

Ruud Spil (50) schildert vee

‘Ik boetseer zo’n koe als het ware. Niet met klei, maar met verf.’
“Een koe is voor mij het ultieme symbool van het boerenleven in Nederland. Van rust, ruimte en nuchterheid. Ik ben graag in een koeienstal, ik houd van het veranderende licht, het stro, de houten balken, de geuren en de geluiden. Het is een gesloten, mysterieuze wereld die je betreedt. Ik ben makkelijk twee weken in zo’n stal te vinden. Lopen, zitten, schetsen. Ik maak ’s morgens een schilderijtje, en ’s middags nog een. Wat ik bij het eerste schilderij leer, neem ik mee naar het volgende schilderij, en zo bouwt het zich op. In de wei sjouw ik meer achter de koeien aan, met op mijn buik een mini-atelier dat ik daar speciaal voor heb gemaakt.

Koeien gaan me nooit vervelen, ik ontdek altijd weer wat nieuws. De blaarkoppen, het roodbonte ras of gewoon een zee van koeien op een veemarkt. Ik heb weinig met die magere Holstein koeien, die vind ik niet mooi. Ik vind het fijn om een koe te hebben die vierkant en hoekig is. Robuust. Een koe als een gebouw. Ik boetseer zo’n koe als het ware. Niet met klei, maar met verf, met licht en donker. Die zoektocht naar het ultieme koeienschilderij is wat mij voortdrijft. Dat stopt nooit. Als ik 72 ben, zit ik nog steeds ergens op een boerenerf koeien te schilderen. Dat vind ik een geruststellende gedachte.” www.ruudspil.nl

Jan Fred Nijman (47) fokt als hobby de zeldzame witrik

‘Als ik gespikkelde pootjes zie, spring ik een gat in de lucht.’
“Als kleine jongen vond ik de witrik al de mooiste koe. Kom ik langs een weiland waar een witrik staat, dan moet ik altijd even stoppen. Aanvankelijk hield ik paarden, maar ik wilde eigenlijk witrikken. Via een veehandelaar heb ik er twee gekocht en later kreeg ik er nog een héle mooie bij via de oud-secretaris van Stichting ‘De Witrik’. Ik vind ze zo mooi vanwege die gespikkelde kop. De ogen komen mooi uit, net als de neus. De streep op de rug benadrukt de robuustheid. Als mijn witrikken op stal staan, loop ik een paar keer per dag bij ze binnen. Aaien, het voer aanschuiven, mest ruimen.

Bij de paarden was dat een opgave, bij deze koeien doe ik het met plezier. Het is mijn droom om een dochterlijn op te zetten. Maar je hebt maar vijftig procent kans dat er een witrik geboren wordt. Het is namelijk geen ras, maar een ‘kleurtekening’. Die kan worden doorgegeven, maar het hoeft niet. Ik ga rond de bevalling een paar keer per nacht kijken. Je hoeft alleen maar de gespikkelde pootjes te zien, en je weet het. Ja, dan spring ik een gat in de lucht. Toch is die spanning onderdeel van mijn plezier. Als de overerving makkelijk zou zijn, zou het minder een uitdaging zijn.” Jan Fred Nijman is voorzitter van Stichting ‘De Witrik’. www.witrik.nl