De mooie jurk hangt onder een hoes in haar kast. Niemand weet dat ze hem al weken geleden kocht. Afgeprijsd, dat wel maar toch nog een rib uit haar lijf. Haar nieuwe hooggehakte schoenen passen er precies bij en de mooie ketting van vorig jaar ook. En helemaal haar kleur, matblauw.
Het is december en de donkere dagen voor Kerst zijn maar al te waar. Stormachtig is het met fikse regenbuien. Een witte kerst lijkt ver weg, hoewel er in elke winkel en ook in de straten gedroomd wordt van een White Christmas. Toch klinkt het gezellig denkt ze en als 's avonds overal in en buiten de huizen de lichtjes branden, geeft dat een feestelijk gevoel.
Kom, ze loopt er nog even uit voor een paar boodschappen, wat tijdschriften en wat lekkers. Buiten treft ze haar nieuwe buurvrouw, die bezig is een kerstboompje van zeer onwillige lampjes te voorzien. Ze woont nog maar enkele weken in hun straat en veel verder dan een groet zijn ze nog niet gekomen. Het kerstboompje waait alle kanten op, valt aldoor om, de lampjes flikkeren aan en uit.
“Kom, ik help je wel even” zegt ze en samen sjorren ze net zo lang tot de boom stevig staat en alle lampjes een plekje hebben.
“Maar laat ik me eerst eens even voorstellen, ik heet Anneke en woon daar.” Ze wijst naar het grote riante huis op de hoek van de straat. “Lieske” zegt ze wat verlegen.”Wat fijn dat u me even wilde helpen.” De grote bruine ogen staan vermoeid in het smalle gezichtje..
Dan ziet Anneke opeens twee stralende snoetjes achter het raam. Twee kleine jongetjes zwaaien naar haar. Ze zwaait terug. ”Wat een schatjes” zegt ze. Lieske knikt. Ja, twee drukke maar lieve kereltjes, mijn grootste bezit.
Na elkaar fijne feestdagen te hebben gewenst vervolgd Anneke haar weg. Wat later, alleen in het grote huis, komt de eenzaamheid op haar af. Eenzaam ondanks kinderen en kleinkinderen. Maar vooral zo alleen zonder Jan, die al jaren geleden van haar weggenomen werd. Ook aan het einde van het jaar. Plotseling gaf zijn hart, dat grote warme hart, het op en moest ze alleen verder. Ze heeft het een plek kunnen geven, maar toch…het heimwee blijft. Toch heeft ze ook nu een mooie jurk gekocht zoals ze elk jaar deed toen Jan nog leefde. Ook de kinderen kregen nieuwe kleren. De dagen waren druk en gezellig.
Nu wacht ze. Tja, waarop? Een telefoontje van de kinderen die haar vragen de kerst bij één van hen door te brengen. Tot nu toe heeft ze nog niks gehoord. “Ze laten het op elkaar aankomen” denkt ze in een sombere bui. Ach, ze zijn allemaal zo druk met werk, feestjes, vrienden, relaties, sporten en dan is er weinig tijd voor een oude moeder. Ook de kleinkinderen ziet ze weinig. Ook al druk druk met van alles. Zelfs de kleinsten hebben al een hele agenda met afspraken en verplichtingen.
De volgende morgen lijkt alles een stuk lichter. Het is droog. Ze ruimt wat opgewaaid blad weg en hangt vetbollen voor de mezen in het voederhuisje.. Een driewielertje komt al piepend over de stoep haar kant op. “Hoi, wat doe jij ?” zegt het kleine mannetje vrolijk. “Ik geeft de vogeltjes eten” zegt ze. “Ben jij een Oma” zegt hij ? Ja hoor. Hoe heet je ? “Ik heet Tim en mijn broertje heet Luuk, maar die is nog klein. Ik ben al drie. Dan hoort ze roepen. Tim, niet te ver gaan hoor, op het stoepje blijven..
“Mamma” zegt hij blij en rent op haar af, het fietsje op de grond gooiend. Met een peutertje op haar arm komt Lieske haar kant op. Ze maken een praatje over het weer en dan vraagt ze aan Anneke of ze zin heeft in een kopje koffie. Als ze gezellig aan de ronde tafel zitten en de kleintjes spelen vraagt Anneke: “Vertel eens iets over jezelf. Ben je alleen? Dan hoort ze het zoveelste trieste verhaal over een scheiding, die haar leven zo op de kop zette. Over de vader van de beide jongetjes, die ze niet meer wil zien en gelukkig is met een nieuwe vriendin en haar kinderen. Maar die ook zijn plichten op financieel gebied niet nakomt, zodat ze met veel moeite in hun levensonderhoud kan voorzien. Gelukkig springen haar ex-schoonouders wat bij, maar dat zuiver ter wille van de kinderen, hun kleinkinderen. Lieskes ouders zijn overleden, ze was enig kind. Werk is moeilijk te vinden en wat moet ze dan met de kinderen?
Anneke ziet hoe tranen langzaam over haar wangen glijden. Meteen staat Tim naast haar. “Niet huilen Mamma”. Er klinkt paniek in het kleine stemmetje. “Mamma huilt niet hoor schat, mamma is een beetje verkouden. Gerustgesteld gaat het kind terug naar zijn autootjes. Weer thuis laat Anneke dit verhaal niet los. En dan opeens weet ze wat te doen.
Als later op de dag de telefoon gaat en ze de stem van haar oudste zoon hoort, is ze toch blij. Maar hij verontschuldigd zich direct. De plannen rond de kerst zijn gewijzigd. Ze hebben toch nog een chalet in Zwitserland kunnen bemachtigen en daar gaan ze met vrienden naar toe. Ze hebben net geen plekje over, anders had ze mooi mee gekund. Leuk voor de kinderen. Tja, om op te passen denkt ze cynisch, vorige vakanties indachtig.
's Avonds laat, als ze net op het punt staat naar bed te gaan, belt haar dochter. Als Mamma het niet erg vindt, ze wilden dit jaar met de kerst naar de zon, dus ze hadden een reisje geboekt naar Bonaire. Stel je voor Mam, kerst op het strand in het witte zand. Kon zij Tante Jans niet uitnodigen, dan was ze niet alleen”. Toch fijn dat ze meedacht, maar tante Jans, nee, ze werd al moe bij de gedachte alleen.
In bed kon ze niet slapen. Dat ze alleen was met de kerst was niet erg, ze is meestal alleen. Maar ze had het zich zo anders voorgesteld vroeger. Zo’n hecht gezin en nu? Vooruit, niet piekeren, het leven liep altijd anders dan je dacht en vaak hoopte.
Drie dagen voor kerst loopt ze bij Lieske langs. De kinderen kennen haar al precies en roepen blij:”Oma Anneke”. Tegenover Lieske gezeten vraagt ze: ”Wat dacht je ervan, zouden wij niet samen fijne gezellige kerstdagen kunnen hebben?” Maar wel op één voorwaarde.. Jij en de jongens komen helemaal in het nieuw, dat hoort met kerst. Ik heb ook een nieuwe jurk, een feestjurk. Samen maken we er mooie dagen van.
Ze legt de enveloppe, voorzien van een mooi rood strikje op tafel. Hier is alvast jullie kerstcadeau. Haar hart is licht en blij als ze naar huis gaat.
