10 jaar getrouwd, net als Willem-Alexander!

Op 2 februari vieren Willem-Alexander en Máxima hun tienjarig huwelijksfeest. Ogenschijnlijk nog steeds gelukkig. Daarom vroegen we aan Pluslezers die in 2012 ook tien jaar getrouwd zijn: hoe is het jullie vergaan?

Bert (65) en Ria (57) Franken uit Wezep trouwden op 22 april 2002. Ze ontmoetten elkaar in 2000 via een bemiddelingsbureau. Ria was gescheiden en heeft drie dochters uit haar eerste huwelijk, Bert was weduwnaar en heeft twee dochters. Er zijn vijf kleinkinderen.

‘Zo’n tweede kans om gelukkig te zijn, dat is toch een groot cadeau?’

Hij: “Na ons trouwen heb ik mijn huis verkocht en ben ik bij Ria ingetrokken.”
Zij: “Dat vond ik knap van Bert. Zijn kinderen waren de deur al uit en dan kom je ineens in een gezin met puberdochters.”
Hij: “Ik moest wel erg wennen.”
Zij: “Logisch, het waren hectische tijden, met laat thuis komen, vriendjes aan de deur, veel gedoe.”
Hij: “Maar ik heb me bewust nooit met de opvoeding bemoeid, al kreeg ik er soms kromme tenen van.”
Zij: “Toen mijn dochters uitwaaierden, zeiden we: en nu gaan we samen ergens anders wonen. We hebben zes jaar geleden een nieuw huis kocht, nieuwe meubels. Het was echt een soort tweede start.”
Hij: “Wij zijn in ons tweede leven voor elkaar geschapen. We zijn heel graag samen, maar laten elkaar ook vrij. Dat is de kracht van ons huwelijk. Ik sport bijvoorbeeld veel.”
Zij: “Zelf ben ik helemaal niet sportief, maar als ik zie hoe graag hij het doet... We hebben geen fricties. Zover laten we het niet komen. Ik weet uit ervaring dat als je iets niet uitpraat, het kan gaan sudderen. Wij praten over alles.”
Hij: “We zijn ons zeer bewust dat we geluk hebben gehad dat we elkaar hebben leren kennen. Dat het zo uitermate goed klikt, dat is heel apart.”
Zij: “Wij ervaren onze relatie als een groot cadeau. Dat je in je leven voor de tweede keer een kans krijgt om gelukkig te worden, dat willen we graag vasthouden.”

Peter (65) en Lisette Halkes (51) uit Oegstgeest trouwden op 19 oktober 2002. Ze waren beiden gescheiden en kenden elkaar via het werk. Veertien jaar geleden zijn ze gaan samenwonen. Lisette heeft een dochter uit haar eerste huwelijk en Peter drie zonen.

‘Hij werkt te hard. Daardoor zijn we al eens vier maanden uit elkaar geweest.’

Hij: “We hebben veel lol samen, houden allebei van gezelligheid, van mensen om ons heen. We staan ook allebei altijd klaar voor anderen. Kennissen en vrienden kunnen altijd een beroep op ons doen.”
Zij: “We denken heel erg hetzelfde en ook qua gevoelswereld zitten we heel erg op één lijn. Ik vind alleen dat hij te hard werkt. Vlak voor ons huwelijk zijn we daardoor vier maanden uit elkaar geweest. Door het gebrek aan aandacht voelde ik me eenzaam en ongelukkig. Ik ben met mijn dochter verkast naar een appartementje in Leiden.”
Hij: “Ik miste haar heel erg.”
Zij: “We hebben toen, heel concreet, zakelijke afspraken gemaakt.”
Hij: “Zoals dat ik meer tijd in het weekend vrijmaak, dat ik woensdagavond niet zal werken. Dan kijken we samen detectives.”
Zij: “Het lijstje met afspraken ligt boven.”
Hij: “Ze controleert ze heel vaak…”
Zij: “Dat harde werken van hem, daar loop ik nog steeds tegen aan, maar we hebben er nu een soort balans in gevonden. Ik trek af en toe heel bewust aan de rem.”
Hij: “Eigenlijk wil ik ’s avonds na acht uur niet meer werken, maar dat lukt me niet. Ik kan geen ‘nee’ zeggen, dat is mijn grootste makke.”
Zij: “Aan de ene kant snap ik het wel, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat leuk vind. In het begin zeiden familieleden tegen mij: je moet hem afremmen. Maar deze man is niet te remmen. Hij heeft geen rem!”

Riet Vos (58) en Ad Mutsaers (64) uit Moergestel trouwden op 18 december 2002. Ze ontmoetten elkaar in 2000 in het verpleeghuis waar Riet werkte en Ad zijn dementerende vader bezocht. Zij heeft uit haar eerste huwelijk twee dochters, hij was ongetrouwd.

‘Mijn dochters zijn snel gehecht geraakt aan Ad, ze zien dat het mij echt goed doet.’

Zij: “Het begin van onze relatie was zeker niet makkelijk. Zijn moeder was er heel erg op tegen. Ik ben één keer bij haar op bezoek geweest, maar dat viel niet in goede aarde. Ze was heel vijandig en wilde mijn cadeautje niet aannemen. Toen zei ik tegen Ad: hier kom ik nooit meer.”
Hij: “Het was een moeilijke situatie. Mijn moeder kon het niet bevatten dat ik de boerderij wilde verlaten. Maar ik wilde het huis uit, een eigen huishouden voeren.”
Zij: “De ingewikkeldheid van het begin is nu gelukkig verdwenen, er is nu rust. Al staan onze opvattingen soms totaal haaks op elkaar. Maar Ad sluit makkelijk compromissen. Soms te makkelijk, vind ik. Je moet jezelf niet wegcijferen.”
Hij: “Soms moet je geduldig te zijn.”
Zij: “Ik vind het fijn dat Ad betrouwbaar en zorgzaam is. En stabiel. Dat is makkelijk, dan weet je wat je aan iemand hebt.”
Hij: “Het is jammer dat ik geen kinderen heb kunnen opvoeden. Ik voel me wel een vader voor de dochters. Het zijn ook mijn kinderen, vind ik.”
Zij: “Mijn kinderen zijn heel snel gehecht geraakt aan Ad. Ze merkten dat het gewoon goed zat tussen ons, ze zagen dat het mij goed deed. Eigenlijk ervaar ik ons huwelijk als vanzelfsprekend. De tijd gaat snel, het gaat vanzelf.”
Hij: “De tien jaar zijn omgevlogen. Het voelt nog steeds als dag één.
Ik zou niet meer anders willen. Het was een schot in de roos!”

Lees ook: