Christine (61) had na haar scheiding behoefte om weer vol in het leven te staan. Tegen haar verwachting in werd ze smoorverliefd op een getrouwde man. Dit is haar verhaal.
Toen ik Vincent ontmoette, was ik pas twee maanden gescheiden. Het was een beslissing waaraan jarenlang ruzies en zeeën van tranen vooraf waren gegaan. Nu het eindelijk zo ver was, voel ik me alleen maar opgelucht, al belandde ik met mijn kinderen in een kleine huurwoning. Ik wilde niet langer huilen. Ik wilde leven! Vincent rook naar avontuur. Hij was zeven jaar jonger, knap en succesvol. En getrouwd. Maar dat maakte me niets uit toen we in gesprek raakten in een trendy café. Ik wilde me toch nog niet opnieuw binden. En ik had me zo lang voor alles en iedereen verantwoordelijk gevoeld, dat ik het zelfs weleens lekker vond om iets te doen wat niet hoorde. Zijn vrouw, dat was zíjn zorg. Ik genoot van onze geheime afspraken, de meeslepende vrijpartijen. Ik durfde me helemaal te laten gaan; wij hadden immers toch geen toekomst. Maar tegen al mijn voornemens in werd ik verliefd. Vincent bleek meer dan zomaar een sexy man. Hij luisterde naar me, vroeg door. Nam kleine attenties mee. Hij vrolijkte mijn weekenden op wanneer het huis pijnlijk leeg was zonder de kinderen. Langzaam raakte ik verslaafd aan hem. En dat was wederzijds. Bij hem thuis was – en is – Vincent vooral de gever. Zijn vrouw heeft een bipolaire stoornis en kampt met een hoop problemen. Vincent houdt van haar, nog altijd. Maar een volwaardige relatie hebben ze al heel lang niet meer.
Bij mij vindt hij dat wel. En ik bij hem, al dertien jaar. Ja, zo lang duurt onze verhouding nu al. Ik ben vijftig geworden met hem. Zestig. Zou ik hieraan begonnen zijn als ik alles van tevoren geweten had? Soms denk ik van niet, wanneer ik weer alleen zit met oud en nieuw en er om twaalf uur niemand is om te zoenen. Maar als hij zich dan weer vrij weet te maken, we na al die jaren nog altijd vurig vrijen en daarna eindeloos praten bij een picknick in bed, weet ik: aan hem kan niemand tippen. En misschien past dit ook wel bij mij, een relatie die nooit verstikkend is en waarin het verlangen naar elkaar blijft bestaan.
Toch doet het pijn om altijd op de achtergrond te moeten blijven. En nu ben ik nog fit, doe dingen met vriendinnen en mijn kinderen, die hem overigens allemaal kennen. Maar ik merk dat mijn behoeftes veranderen. Ik fantaseer over een verlaten huisje in het groen, met een eigen moestuin en mijn grote liefde dagelijks op de bank. Maar hoewel we het overal over hebben, is praten over de toekomst taboe. We worden er beiden te verdrietig van. Ik omdat ik me machteloos voel, Vincent omdat hij weet dat hij iemand erg veel pijn moet gaan doen. Toch blijf ik hopen. Zijn enige dochter is onlangs uitgevlogen. Misschien komt er nu ruimte voor hem om voor zichzelf – en míj – te kiezen.