Pluslezers vertellen wat hen aangrijpt.
Dertig jaar lang beheerste hij mijn leven. Mijn zoon, die ik direct na zijn geboorte had afgestaan. Zelf durfde ik hem nooit te zoeken, uit angst zijn leven overhoop te gooien. Dat was het laatste wat ik wilde. Dag in, dag uit was ik ermee bezig. Hoopte ik dat we elkaar ooit zouden zien.
Toen vond hij mij. Onvoorstelbaar! Op een dag lag er een brief op de deurmat. Ik wist meteen dat die van hem was. Ik opende de envelop en las: ‘Hallo mama’. Hij schreef dat hij was getrouwd, vader was van twee kinderen. Dat moment is inmiddels zestien jaar geleden. Ik heb echt mijn kind teruggekregen, zo voelt het, al is hij ondertussen 46 jaar. We hebben een goede band. Ook met mijn tweede zoon, zijn halfbroer, heeft hij een klik. Ze hebben hetzelfde gevoel voor humor.
Natuurlijk kwam hij met de vraag: ‘Waarom?’ Ik heb verteld hoe het is gegaan. Ik was 21 en samen met vriendinnen op vakantie in Italië. Daar is het gebeurd, het was niet vrijwillig. Ik kwam uit een streng gereformeerd gezin, dus ik was niet aan de pil, dat was geen optie. De schrik was enorm toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Vanwege mijn werk woonde ik op kamers in de stad, daardoor kon ik het voor mijn ouders geheimhouden. Maar ik durfde niet naar de huisarts.
Thuis was ik opgevoed met ‘hel en verdoemenis’, ik ging ervan uit dat die arts ook met zo’n verhaal zou komen. Ik probeerde mijn zwangerschap verborgen te houden en kreeg verkering op mijn werk. Alleen aan hem heb ik verteld dat ik zwanger was. Hij zei: ‘Ik wil best met je trouwen maar ik wil geen kind, dat moet weg.’ Door alle ellende was ik inmiddels psychisch een wrak. Ik stemde toe.
Bij aankomst in het ziekenhuis voor de bevalling heb ik gezegd dat ik afstand wilde doen van het kind. Ze hebben meteen een maatschappelijk werkster geroepen en die heeft me begeleid. Direct na de geboorte is mijn zoon weggehaald. Daarna ben ik samen met mijn man naar huis gegaan. Dat was het. Klaar. Er werd niet meer over gesproken. Nooit. Alsof er niks was gebeurd. Na een paar weken ziekteverlof ging ik terug naar mijn werk en ook daar vroeg niemand wat. Slechts één keer kreeg ik een opmerking, een collega zei: ‘Zo, jij bent veel afgevallen…’
Zeven jaar later is mijn tweede zoon geboren. Vier jaar later ben ik gescheiden, ik kon niet meer. Het was geen fijn huwelijk. Daarna heb ik bewust jarenlang alleen met mijn zoon gewoond. Mannen, daar was ik klaar mee. Toen ik mijn tweede en huidige man leerde kennen, heb ik hem vrij snel verteld dat ik nóg een kind had. Gelukkig was hij vol begrip. Nu gaat het goed met mij, al heb ik af en toe onverwacht een dip. Waarschijnlijk omdat het zó traumatisch is geweest dat ik het nooit echt helemaal kan verwerken.”
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
- Plus Magazine