Soms is een hond meer dan een huisdier en een maatje. Dankzij hun hond hebben Patrick, Mieke en Herma hun leven terug.
Herma Nijkrake (64, weduwe) uit Lonneker met haar 10 maanden oude foxterriër Donna. Herma werd behandeld voor borstkanker.
“Twee jaar geleden werd ik ziek. Borstkanker. Er volgden chemo, bestralingen en een borstamputatie. Wat miste ik mijn vorige hond toen ik zo ziek was! Ik dacht: als zij er nog was geweest, dan was ik eropuit gegaan en zou ik vanzelf vergeten dat ik me niet lekker voel. Zonder hond ging ik niet zo snel de deur uit. Soms zat ik dagen achtereen binnen zonder ook maar iemand te zien. Ik was snel moe, kwam kilo’s aan en conditie had ik nauwelijks meer. ‘Waar begin je aan’, zeiden sommigen toen ik besloot om Donna, een pup, in huis te nemen.
Juist omdat ze nog maar zo klein was, kon ze alleen korte stukjes wandelen. Maar meer kon ik zelf ook niet aan. Mijn conditie is inmiddels flink vooruitgegaan. Ik loop elke dag met Donna. Daardoor ben ik zes kilo lichter geworden! Zij heeft regelmaat in mijn leven gebracht. Zonder haar was ik nooit zo opgeknapt. Donna heeft recht op een lekker lange wandeling en samen spelen we met de bal. Ik geniet er net zoveel van als zij.”
Patrick Zeelenberg (46, samenwonend) uit Friesland met zijn 4-jarige Poolse herder Frodo. Patrick heeft Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS).
“Ik kon nauwelijks meer slapen, had last van nachtmerries en voelde me extreem onrustig: PTSS. Dat is ontstaan bij mijn werk als agent en ik werd afgekeurd. Ik lag ook in scheiding en werd depressief; mijn wereld werd steeds kleiner. Het liefst ging ik zo min mogelijk de straat op. Via DogsWork (een organisatie die therapiehonden plaatst bij mensen die extra ondersteuning nodig hebben, red.) kreeg ik mijn hulphond Frodo. Een Poolse herder. Als je hem ziet, móét je gewoon lachen.
Frodo is in voor gekkigheid: hij springt overal op en valt er dan weer af. Maar zodra ik met hem op straat loop, is hij heel beheerst. Hij gaat mee naar de supermarkt en creëert ruimte voor me. Ik schrik als mensen tegen me opbotsen. Frodo zorgt er dan voor dat ik rustig word: dan drukt hij zijn neus tegen me aan. Zelfs als ik tegen hem loop te schelden, kijkt hij me aan met een blik van ‘het zal wel’. Dat relativeert ontzettend. Als ik nachtmerries heb maakt hij me wakker. Wat Frodo voor me betekent, daar kan geen psycholoog tegenop. PTSS gaat nooit over, maar door hem kan ik het van dag tot dag aan.” M.m.v. www.dogswork.nl
Mieke Elsener-Groen (67, getrouwd) uit Arbon (Zwitserland) met haar 11-jarige teckel Bijou. Mieke kreeg een maagbloeding en was dicht bij de dood.
“Teckels zijn eigenwijze, slimme honden. Maar dat Bijou mijn leven zou redden, had ik nooit kunnen bedenken. Ze was nog geen jaar oud en woonde net bij ons toen ik op een ochtend ziek werd: duizelig, misselijk en overgeven. Mijn man was op zakenreis. Ik sleepte mezelf het bed uit om Bijou eten te geven. Ik stond in de keuken en viel met een enorme klap op mijn achterhoofd. Doordat Bijou me onophoudelijk in mijn gezicht bleef likken, kwam ik bij. Foute boel, wist ik meteen. Ik voelde dat de dood dichtbij was. Ik had een maagbloeding. Veel mensen overlijden daaraan.
Toen ik bijkwam, kon ik de ambulance bellen en ben ik net op tijd gered. Ik had nog maar weinig bloed in mijn lichaam. Vergeten doe je zo’n gebeurtenis nooit, al is het meer dan tien jaar geleden. Bijou is alweer elf, het grootste gedeelte van haar leven zit erop. Die gedachte stemt me een beetje droevig. Voor haar heb ik alles over. Ze slaapt zelfs bij ons in bed. We wandelen veel en we rollen samen over de grond om te spelen. Ik koester haar. Zij is mijn alles.”
Meer heldhaftige honden? Bekijk de filmpjes op: www.plusonline.nl/honden
Dit artikel is eerder verschenen in Plus Magazine oktober 2017. Nog geen abonnee van Plus Magazine? Abonnee worden doet u in een handomdraai!
- Plus Magazine