Als het over verpleeghuizen gaat, zie ik gelijk de huiskamer voor me waar mijn moeder haar dagen slijt. Sober, maar met minimale middelen toch gezellig gemaakt. Kan het beter?
Natuurlijk kan het beter. Maar daar sta ik liever niet te lang bij stil, want dat zijn pijnlijke observaties. We zijn vooral blij met alles wat ze wél krijgt. Ieder snippertje plezier, vertier, aandacht, verzorging. Eén van de twee grote veroorzakers van alle ellende is - aldus het rapport van de inspectie - dat er te weinig hoogopgeleide verzorgenden zijn. Dat kan wel zo zijn, maar het zijn wel ónze verzorgenden.
We zijn dankbaar als ze lief zijn voor mijn moeder en ontroerd als we merken dat ze haar kennen en zich écht om haar bekommeren. Als de nachtzuster zegt: "Vannacht pakte je moeder mijn hand. Ik denk dat ze verdrietig was, ik heb een tijdje bij haar gezeten". Dan maal ik er niet om, dat ze laagopgeleid is. Wij kunnen dat niet veranderen. Bestuur en directie kunnen dat wél.
Ik weet dat verpleeghuizen flink afgeknepen zijn de laatste jaren, maar de verpleeghuizen hebben er ondertussen ook al weer geld bij gekregen. En waarom doet het ene huis het beter dan het andere, voor hetzelfde geld? Dat heeft alles te maken met de leiding. Met de visie en de passie van bestuurders en de directie.
Daar ben ik pas echt goed van doordrongen geraakt toen ik een paar jaar geleden in Weesp rondliep, in verpleeghuis De Hogewey. Ooit was De Hogewey een ‘gewoon’ verpleeghuis als alle anderen in Nederland. Een flat met lange gangen en gesloten deuren waar dementerenden urenlang aan rammelden om eruit te kunnen. Begin jaren ’90 verloren twee verpleegkundigen kort na elkaar hun moeder. Ze bespraken met elkaar hoe blij ze waren dat hun moeders niet in het verpleeghuis hadden hoeven te wonen. En vervolgens schrokken ze daar enorm van. Dit was hun werk, en toch waren ze blij dat hun familieleden een opname bespaard bleef. Dat klopte toch niet? Ze realiseerden zich dat dingen moesten veranderen. “We moeten hier een huis van maken, waar we wél onze eigen familie willen opnemen”, besloten ze. En dus kwam het gesprek op gang: wat is belangrijk als je oud wordt en dement bent? Waar gaat het om?
En dus gooide het verpleeghuis de boel om. Ze maakten woonkamers waar het normale leven werd nagebootst en waar mensen met gelijkgestemden konden wonen in zogenaamde leefstijlen. Toen de oude flat werd gesloopt, kreeg De Hogewey vier jaar geleden de gelegenheid om dit idee nog verder te verfijnen en het leven niet alleen binnenshuis zo normaal mogelijk te laten zijn, maar ook buiten waar de bewoners vrijelijk kunnen rondlopen. Bijvoorbeeld op de Boulevard, die onmiskenbaar de hoofdstraat is of in het vijverpark, met lei-lindes en goed onderhouden tuinen met hortensia's, varens, bamboe en tuinmeubilair om op te zitten.
Wie denkt dat de Hogewey een particulier huis is, heeft het mis. Wonen in de Hogewey is niet duurder dan in een ander verpleeghuis in Nederland. De verzekeraar betaalt en de bewoners betalen een inkomens-afhankelijke bijdrage. Het draait op de visie en passie van bestuurders en directie en hun enthousiasme sijpelt door naar beneden. Naar medewerkers en vrijwilligers. Enthousiasme en passie zijn als een flinke griep. Je steekt er elkaar mee aan.
Bestuurders van zorgkoepels, hup, plannen maken! Goede mensen aannemen en je blijven ontfermen over het personeel dat zich al die jaren al een slag in de rondte heeft gewerkt. Verwarm al die hardwerkende mensen met je eigen passie. Til ze op, neem ze mee. Jullie kunnen het.
Lees hier welke zorginstellingen inmiddels onder toezicht staan.
Vindt u het goed dat de namen van deze instellingen openbaar zijn gemaakt? Laat het ons weten in onze stelling.
