Een elleboog, een boks of een buiging. Er zijn allemaal nieuwe begroetingen in zwang gekomen, nadat we 1,5 meter afstand moesten houden om besmetting tegen te gaan. Hoe gaat dat, nu de besmettingscijfers dalen? Gaan we weer zoenen en handen schudden? Reageer op de stelling.
Ja, eindelijk!
Het was best grappig om huppelend op één been een ‘voetboks’ te geven. Maar het is nu ook fijn om weer te kunnen stoppen met die gekkigheid. Er gaat niets boven een nette hand of kus. Een hand is een fijne manier van contact maken, je voelt bij het geven van een hand hoe de ander erbij staat. Is het een zenuwachtige vochtige hand? Of een stevige greep? Het geven van een hand is een diepgewortelde gewoonte, waarmee je in formele situaties vertrouwen kan wekken.
Het geven van twee of drie kussen is een hartelijk gebaar, waarmee je iemand extra welkom kan heten. De kussen hoeven er misschien niet voor iedereen bij. Maar het is toch fijn om nu een lieve vriendin of vriend met drie welgemeende zoenen te kunnen begroeten. En vooruit, de partner krijgt de pakkerds ook.
Nee, voor mij hoeft dat niet meer.
Handen schudden is voorgoed veranderd, nu het een gebaar werd waarmee je iemand het ziekenhuis in kan jagen. Ook al dalen de coronacijfers, andere besmettingen gaan nog steeds van hand tot hand. Aan de daling in antibioticaconsumptie is te zien geweest dat we daartegen ook beter beschermd werden in de coronatijd. Een vriendelijke hoofdknik is in veel culturen een nette en formele manier om iemand te begroeten, laten we ons daarbij aansluiten.
De drie zoenen zijn voor veel mensen een verplichting die ze liever niet opnieuw aangaan. Vooral vrouwen zijn vaak de klos. Recepties, nieuwjaarsdag, verjaardagen – zelfs bij volslagen onbekenden wordt van vrouwen verwacht dat ze drie zoenen uitdelen. Als je niet mee wenst te doen, moet je dealen met de gemiste luchtkussen en schijnbewegingen die tot gênante situaties leiden, voor gever en ontvanger. Laten we er alsjeblieft mee ophouden en onze kussen bewaren voor geliefden en dierbare naasten.
