Yvonne Kroonenberg: 'Zorg'

Ze zien nergens tegenop en vullen zo goed ze maar kunnen het gat dat de ­overheid heeft geslagen door de bejaardenhuizen weg te bezuinigen en de verpleeg­huizen alleen nog toegankelijk te maken voor mensen die niets meer zelfstandig kunnen. En of het misschien toch wat schraler kan.

“Billen wassen”, schamperden sommige mensen vroeger als iemand een ­opleiding in de gezondheidszorg ging volgen. Maar zieke, demente, afhankelijke patiënten hebben wel wat meer nodig dan een schone bibs. Ze zijn ook nog mens. Ze willen praten, ze hebben zorgen over geld, over hun kinderen en klein­kinderen, ze begrijpen soms niet meer hoe het ook ­alweer moest, ­leven.Een van de verpleegkundigen die bij de ouders van mijn vriend komt, is een ­juweel. Niet alleen verzorgt ze de ­mensen die aan haar zijn toevertrouwd, ze helpt ze ook met dingen waar het ministerie van gezondheidszorg schouder­ophalend aan voorbijgaat, omdat zo’n instituut nu eenmaal regels maakt en protocollen en nooit nadenkt over praktische zaken, laat staan over mensen. Zo is er een regel dat medicijnen die ‘over’ zijn, omdat de patiënt op een ­ander merk is overgestapt of dood is gegaan, weggegooid moeten worden. Deze verpleegkundige neemt ze mee en vult er de ­voorraad mee aan van een andere patiënt, die precies die pillen slikt. Dat scheelt waarschijnlijk enorm veel geld. 

Maar ze piekert er niet over, ze is verpleegkundige, geen prostituee

Luiers en andere benodigd­heden die over zijn, geeft ze ook door. Haar collega is nog veel liever. Zij komt geregeld bij een patiënt die ernstig ­gehandicapt is. Hij kan zichzelf al meer dan tien jaar volstrekt niet verzorgen en is nu begin 60. Deze verpleegkundige is een knappe vrouw met een warme lach. Als zij binnenkomt gaat de zon schijnen. De man is dol op haar en heeft haar nu al een paar keer gevraagd: “Mag ik alsjeblieft je poes zien?” Dat heeft ze glimlachend afgewimpeld. “Nee, Jaap, daar beginnen we niet aan.” “Ik doe niks, echt niet, ik wil alleen kijken”, drong hij aan. “Ik betaal je ervoor, ik heb een PGB.”Maar zij piekert er niet over, ze is verpleegkundige, geen prostituee. Ze kent wel een andere verpleegkundige die juist gespecialiseerd is in seksuele diensten. 

Ze heeft haar gebeld en gevraagd of zij misschien tijd had voor deze patiënt. “Ja hoor”, zei zij, “ik verzorg hem dan met mijn schort open en niks eronder.”Op dagen dat ik de wereld slecht vind, de mensen wreed, inhalig en onverschillig, denk ik aan deze verpleegkundigen. En aan mijn vriend, die ik nooit hoor klagen, al gaan de jaren voorbij. En aan het zoveelste nieuwe kabinet dat een kaasschaaf heeft zitten waar een hart hoort te zijn.