Ik was erbij: autoloze zondagen in 1973

Eerste autoloze zondag

Het was de eerste autoloze zondag en rond het middaguur ging ik met mijn man Aad en onze zoon ­Arjen (10) te voet naar mijn schoonouders in de Appelstraat in Den Haag. Onze hond Sita was erbij, een Duitse staande jachthond, die ongeveer drie maanden oud was. Toen mijn schoonmoeder de deur opende, sprong Sita in zijn enthousiasme gelijk naar binnen, de tuin in en hup… door een glazen windscherm. Het bloed spoot uit een diepe snee van wel dertig centimeter lang, mijn man zag hoe zijn darmen naar buiten kwamen. Hij tilde Sita op, mijn schoonmoeder haalde lakens en die hebben we strak om zijn lijf gewikkeld. De politie gebeld om te vragen of we naar de dierenarts mochten rijden en vervolgens een taxi, maar die weigerde ons mee te nemen vanwege al het bloed.

Toch in de auto

Mijn zwager heeft toen zijn gloednieuwe Sunbeam gepakt en met Sita op de achterbank tussen ons in zijn we op pad gegaan. We moesten ongeveer tien kilometer rijden, dwars door het centrum van Den Haag. Daar leek de sfeer heel gemoedelijk. Rolschaatsende kinderen, families aan de wandel, fietsers op de autoweg. We konden alleen maar stapvoets rijden, moesten steeds toeteren om de ruimte te krijgen. Daarmee verstoorden we ook de idylle van de autoloze zondag en dat werd ons niet in dank afgenomen.

Veel boze gezichten en gescheld, soms probeerde men ons tegen te houden door voor de auto te gaan staan. Wij wezen dan steeds op de hond, die in bebloede lakens lag te hijgen, en dan snapten ze het wel. Eenmaal werden we door de politie aangehouden, maar we mochten doorrijden. Onze hond werd ­geopereerd en heeft het gehaald.”

Onheilspellend stil

“Op zondag 9 december 1973 reed ik vanuit Vlissingen met mijn ouders naar Schiphol. Het was onheilspellend stil op de snel­wegen, we hadden het rijk alleen. Bij de Van Brienenoordbrug was een fuik opgesteld van rijksambtenaren, die onze Daf stonden op te wachten. Omdat ik een ontheffing had aangevraagd en ­gekregen voor dit ritje, mochten we toch doorrijden.”
Jos Lansu (78), Driewegen

Nu weer doen

“Ik vond het heerlijk, die auto­loze zondag. Lekker ­rustig op straat, de kinderen (mijn dochter was toen 11 jaar) konden buiten spelen met step of rolschaatsen zonder dat ze op auto’s moesten ­letten. Wat mij betreft mogen we het weer doen en dan bijvoorbeeld één keer in de twee maanden.”
Rie Terhoeve (70), Spijkenisse

OPROEP

Dutchbatt UNIFIL in Libanon
Op 10 maart 1979 vertrok de eerste lichting van Dutchbatt naar Libanon om daar als onderdeel van de VN-vredesmissie UNIFIL te opereren. In 1983 ging de missie verder onder de naam Dutchcoy.
Pas in 1985 stopte de Nederlandse bijdrage aan UNIFIL. Nederlandse militairen naar Libanon.

Herinnert u het zich nog? Was u erbij? Schrijf het ons!
Stuur uw herinneringen vóór 15 november naar: Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn (of naar redactie@plusmagazine.nl) o.v.v. ‘UNIFIL’.